22 km ☀️ 24C
Om 7.30 wordt ik heel vriendelijk wakker gemaakt door de Nederlandse hospitalero, die zegt dat om 8.00 uur de deur dicht gaat, m.a.w. weg moet zijn. Ik was pas tegen de morgen in slaap gevallen, met name doordat ik de veren van het matras in mijn rug voelde. Heb daardoor ook last van mijn rug. Het gevoel dat ik elke etappe aankan is nu wel weg. Ik moet ook voor 8.00 aan het ontbijt zijn bij een restaurantje vlakbij. Er zit nog één meisje, een Australische. Ze was maandag aangekomen en dinsdag begonnen en had nog last van een jetlag. Dat kan ik me voorstellen, ik zou mezelf denk nog een dag rust gegund hebben. Dan bedenk ik me dat ik mijn telefoon in de haast heb laten liggen. Ik schrik want het is al 8.00 geweest. Maar daar komt de Nederlandse hospitalero al aan met mijn telefoon. Ik bedank hem opgelucht.
In Biskaretta lunch ik bij een restaurantje en kom in gesprek met Jerry, een Fransman, en James, een Amerikaan die oorspronkelijk uit Korea komt. Als ik vertel dat ik al 425 km gelopen heb van Vezelay naar Limoges zijn ze zeer verbaasd. Ze vertrekken eerder dan ik, en als ik wegga komt het Nederlands stel er net aan.
Ik twijfel of ik in Biskaretta een slaapplaats ga zoeken of toch doorga. De lunch heeft me toch wat energie gegeven en besluit verder te gaan.
Wat leuk is, op de routemarkeringen staan soms ook spreuken. Als ik “sing your song” lees begin ik te zingen, maar ik hou het niet lang vol. Voor Zubiri kom ik James en Jerry weer tegen en een Koreaans echtpaar. Hij verteld dat ze 25 jaar getrouwd zijn en daarom nu 4 weken vakantie hebben en de Camino gaan lopen. “Als een tweede huwelijksreis” vraag ik. Ja, antwoord hij lachend. Dat kan dus ook een reden zijn. Als huwelijksreis zou ik toch wat romantischer kiezen, maar het is wel een speciale manier. Het doet denk ik wel wat met je relatie, samen zo’n tocht maken. Ik vraag me af of mijn tocht en het langere tijd van elkaar gescheiden zijn iets zal doen met mijn relatie.
Voor Zubiri komt nog een behoorlijk lastige, steile afdaling. Maar ik ben niet zo bang meer, valt me op. Die angst heb ik overwonnen. In Zubiri wil ik graag een kamer voor mezelf om rustig te kunnen slapen. Die heb ik wonderwel snel gevonden in een goedkoop pension.
