Vrijdag 19 juli, van Pamplona naar Obanos

22 km ☀️29C

Vandaag staat een pittige etappe op het programma, naar de Alto del Perdón met een behoorlijk steil en steenachtige afdaling, zo zegt het boekje. Die afdaling heb ik eigenlijk niet zo’n zin in.

Nadat ik Pamplona verlaten heb wordt het landschap afwisselend. Ik kom langs zonnebloemvelden. Sommigen lachen me toe! Een mooi gezicht hoe ze allemaal met hun hart naar de zon gericht staan. Op het veld aan de ene kant staan ze in andere richting dan aan de andere kant. Op het ene veld zijn ze al uitgebloeid, op een ander veld staan ze nog in de knop. Iedere bloem groeit en bloeit op zijn tijd. De graanvelden zijn leeg, het graan is geoogst.

Tijdens de klim naar de Alto del Perdón is het behoorlijk warm, het is 13.30 als ik er ben. Je ziet van verre al de windmolens die er staan, naast het pelgrimsmonument. Vlak voor de Alto del Perdón hebben pelgrims allerlei stenen met een boodschap neergelegd en stenen gestapeld.

Ik heb nog gekeken of er een makkelijker alternatief naar beneden was, maar die was er niet. Het was een lastige afdaling, maar hij was minder steil dan ik had verwacht. Als ik dat niet gelezen had, had ik er niet zo tegenop gezien. Wat maakt dat ik zo bang ben voor afdalingen? Bang om uit te glijden, te vallen. Voor mij staat het ook symbool voor mijn faalangst. Maar het gaat steeds goed, ik vind het ook steeds minder eng omdat ik er steeds meer op vertrouw dat ik voldoende grip, houvast heb. En er fladderen heel veel vlinders om me heen, zowel met de klim als naar beneden. Alsof ze willen me willen begeleiden. Ik neem een steen mee om de Cruz de Ferro die faalangst achter te laten. In het algemeen zijn de wegen naar beneden moeilijker begaanbaar dan de wegen omhoog. En zo is het in het leven ook. Als je toewerkt naar een doel, de top, als je een moment beleeft van opperst geluk in het ervaren van liefde, vriendschap verbondenheid, kan de weg daarnaar toe wel zwaar zijn, maar je bent gemotiveerd. Maar als je dat bereikt hebt, moet je ook weer naar beneden, weer verder. Een moment van opperst geluk kun je niet vasthouden. Petrus, Jacobus en Johannes wilde op de berg der verheerlijking hun tent opzetten toen ze Jezus van gedaante zagen veranderen en Mozes en Elia zagen, maar ook zij moesten weer naar beneden. Dat maakt de weg naar beneden moeilijker, je wilt eigenlijk niet terug naar de het gewone leven, de harde realiteit. Maar de ervaring van dat geluk, van je doel geeft wel kracht en moed om het leven weer aan te kunnen als het door een dal gaat.

Rond 16.30 kom ik aan in Obanos. Ik overnacht in een eenvoudige herberg. De hospitalero is vol bewondering als hij ziet hoeveel stempels ik heb van het Franse gedeelte. Hij vraagt hoe laat ik vertrokken ben. Om 9.00 uur, zeg ik. “You’re a strong woman! “ Hij vind het een hele prestatie in die tijd met de warmte, en die afdaling. Dat compliment steek ik in mijn zak! Het is een grote slaapzaal, maar er zijn maar vijf bedden bezet, door mij en vier Spanjaarden.